எண்(ணங்)கள் - சிறுகதை

நாற்பது, நூறு, நூற்று இருபத்தி மூன்று, இருநூற்றிப் பதினேழு, இருநூற்றித் தொண்ணூறு. ஒரு நாள் கிரிக்கெட் போட்டிகளில் ஒவ்வொரு பத்து ஓவர்களுக்கும் ஒரு அணி எவ்வளவு ரன்கள் எடுத்திருந்தது என்று காட்டும் அட்டவணையைப் போல் இருந்தாலும் இந்த எண்களுக்கும் கிரிக்கெட்டிற்கும் எந்த சம்மந்தமும் இல்லை. இது என் தட்டிலுள்ள உணவின் (இன்னும் தெளிவாகக் கூற வேண்டுமென்றால் உணவில் அடங்கியிருக்கும் சக்தியின்) கூட்டுத்தொகை. அநேகமானோருக்குப் புரிந்திருக்கும். புரியாதவர்கள் கூகிளைக் கேட்கவும். கூகிள் என்னவென்று கேட்டால் இத்துடன் நீங்கள் இந்தக் கதையைப் படிப்பதை நிறுத்திக் கொள்ளலாம்.

"இந்த மீட்டர் பயபுள்ள அடங்கமாட்டான்லே..." கட்டாரியின் குரல் இன்னும் காதில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது. நாங்கள் ஒவ்வொரு முறை சேர்ந்து உணவருந்தும் போதும் அவன் தவறாமல் கூறும் வசனம். கட்டாரி என்கிற கார்த்திக் நெல்லையில் இருந்து வந்தவன். மாநிறம், ஐந்தடி ஐந்தரை அங்குல உயரம், எழுபதுக்கும் எழுபத்தி ஒன்றுக்கும் இடைப்பட்ட கனம் (கடைசியாய்ப் பார்க்கையில் எழுபது புள்ளி ஏழு). தன் விருப்பு வெறுப்பகளைக் கூறத் தயங்காத ஒருவன் - அது கேட்பவர் மனத்தைக் கொடுவாள் கொண்டு கீறினாலும். நல்ல ஞானஸ்தன். ஆப்ரிக்காவில் ஒரு ஈ ஒரே தவணையில் அறுநூற்றுப் பத்து முட்டைகள் இட்ட கதையைக் கூடத் தெரிந்து வைத்திருப்பான். தான் ஒரு கதாநாயகன் என்கிற ஆணித்தனமான மூடநம்பிக்கை இவனிடம் உண்டு. நாத்திகவாதி. சீர்திருத்தவாதி என்று தான் அதைக் குறிப்பிட வேண்டும் என்று பல நாட்கள் எங்களுடன் வாதிட்டிருக்கிறான்.

"இன்னும் நீங்க சாப்பிடலையா?"
"இதோ... சாப்பிடறேன்... ஒரு அஞ்சு நிமிஷம்!"
"ஒண்ணும் அவசரம் இல்ல. ஆனா ரொம்ப லேட் பண்ணிறாதீங்க. அப்பறம் இலஞ்சோட சேத்து சாப்பிடறா மாதிரி ஆயிட போகுது!" என்றபடி சிரித்துக் கொண்டே சென்றாள். சில நாட்களுக்கு முன் இந்தச் சிரிப்பைக் கேட்டிருந்தால் சிரிப்பால் சிலிர்ப்பைத் தருபவளே என்று அவளை வர்ணித்திருப்பேன். இப்பொழுது ஒரு வெறுமையான சிரிப்பு மட்டுமே என் உதட்டோரத்தில் வெளிப்படுகிறது. கடமையாய்ச் சாப்பிடத் தொடங்குகிறேன்.

உப்பு, உவர்ப்பு, காரம் இல்லாத பச்சைக் காய்கறிக் கலவை. பல முறை இதை உண்ணச் சொல்லி புல்லட்டை கட்டாயப்படுத்தி இருக்கிறேன். அதை மெல்லவும் முடியாமல் விழுங்கவும் முடியாமல் அவன் முகம் அஷ்டகோணலாய் மாறுவதைப் பார்த்தால் மெகா சீரியல் நாயகி கூட விழுந்து விழுந்து சிரிப்பாள். புல்லட் என்கிற கோபிநாத்தின் சொந்த ஊர் ஏலகிரி. குணத்தில் இவன் கட்டாரிக்கு நேர் எதிர் என்றே கூட சொல்லலாம். இவனுக்குத் தன் காலடியில் சுற்றி வரும் ஈ கூடக் கண்ணுக்குத் தெரியாது. அதிர்ந்து பேசாத அமுக்குளி. எதிலுமே தீவிரமான ஈடுபாடோ வெறுப்போ கிடையாது. சற்றே இடுங்கிய இடி அமீன் போல் காட்சி தந்தாலும் பெரும்பாலான நேரங்களில் இவன் ஒரு மிகச் சராசரி இந்தியக் குடி மகன். நல்ல "குடி மகனும்" கூட. இந்த உணவுப்பிரியனுக்கு மிகவும் பிடித்தது உருளைக் கிழங்கு. புல்லட் என்கிற பெயர் வரக் காரணமும் அது தான்.

நான், கட்டாரி, புல்லட். திருவான்மியூரில் புறாக்கூடு போன்ற பழைய கட்டடத்தின் ஐந்தாவது மாடியின் நான்காம் வீட்டில் குடியிருக்கும் (குடியிருந்த?) மூவர். முதலாம் கடற்கரைச் சாலை கடலில் முட்டுவதற்கு சற்று முன் சரேலென இடது பக்கம் திரும்பினால் எங்கள் மாளிகையைக் காணலாம்.

"ஒரு வழியா சாப்பிட்டு முடிச்சுட்டீங்களா" புன்சிரிப்புடன் கேட்டவள், "வேற எதுவும் வேணும்னா கேளுங்க. நான் அடுத்த ரூம்ல தான் இருக்கேன்" என்றபடி விலகிச் சென்றாள். டக்... டக்... டக்... கிராபிக்ஸில் ஒலி மாற்றம் செய்தது போல் பல காலடிச் சத்தங்களும், இயந்திரங்களின் உறுமலும், இரும்புத்தட்டுகள் ஒன்றோடொன்று இடிக்கும் சத்தமும் எனை சூழ்ந்தன.

"நாப்பத்தி எட்டு... நாப்பத்தொம்போது... அம்பது" ஒரு வித பெருமையுடன் எழுந்து என் உருவத்தைக் கண்ணாடியில் பார்த்துக் கொண்டேன். "இன்னும் ஒரு வாரத்துல eight packs வந்துரும்..." என் மனது ஆர்ப்பரித்தது. கட்டாரி நின்ற இடத்திலேயே பத்து கிலோமீட்டர் தூரம் நடந்து விட்டு வந்தான்.

"ஏலே. போலாமாடே?"
"போகலாம் டா"
"இந்த புல்லட்டுப் பய ஏன்லே இப்பிடி குத்த வச்ச புள்ளயாட்டம் வூட்ட விட்டு வெளிய வர மாட்டேங்கான்" நக்கலாய்ச் சிரித்தான்.
"வெளில வர்றதெல்லாம் அப்பறம் இருக்கட்டும். அவன் நெய் ஊத்தாம சாப்பிட்டு பாத்துருக்கியா நீ?"
"நீ வேணாப் பாருடே. வெடிச்சு சாகப்போறான் குந்தாணிப் பயபுள்ள"
சிரித்தபடி இருவரும் வாகன நிறுத்தத்திற்கு வந்தோம். நான் எங்கள் நீல யுனிகார்னின் உயிர் நாடியை அழுத்த, அது சோம்பல் முறித்துச் சீறிப் பாய்ந்தது.
"போற வழில டாஸ்மாக் மறந்துறாத மச்சான்..."
சரி என்று நான் சொன்னது கூட நீலக் குதிரையின் கண்மூடித் தனமான வேகத்தில் கட்டாரிக்குக் கேட்டிருக்காது.

"கண்மூடித்தனம் என்று பரவலாக அழைக்கப் படுவது உள்ளுணர்வின் வெளிப்பாடு. கண்களை மூடி நாம் காணும் காட்சிகள் நமக்குள் இருக்கும் ஆழ்ந்த எண்ணங்களின் பிரதிபிம்பங்கள். கண்களைத் திறந்ததும் உண்மையென நாம் நம்பும் உலகத்தின் தாக்கம் நமக்குள் இருக்கும் உண்மையைத் தாக்கி விடுகிறது." புரியவில்லையா? புரியாமல் பேசுவது தானே மனோதத்துவப் பேராசிரியர்களின் தொழில். கல்லூரி இறுதியாண்டில் என் பேராசிரியர் கூறிய வரிகள் இவை. இவை உண்மையாக இருந்தால், உடல் நலக் குறைவு உள்ளுணர்வையும் சேர்த்துத் தாக்கும் என்று தான் கூற வேண்டும். நான் கண்களை மூடினாலும் எனக்குத் தெரிபவை என்னவோ வெளிர் நீலச் சுவர்கள், அடர்ப் பச்சைத் திரைகள், கருஞ்சிவப்புக் கதவுகள், வெள்ளையுடை அணிந்த தாதிப் பெண்கள். மருத்துவமனையில் நான் மட்டுமல்ல... என் உள்ளுணர்வும் சேர்ந்து சிறைபட்டு விட்டது போலும். தலையணைக்கு மறுபடியும் கண்ணீர் அபிஷேகம். இருண்ட வானைப் போலச் சோகம் சூழ்ந்திருப்பதாலோ என்னவோ கண்ணீருக்கு மட்டும் பஞ்சமே இல்லை.

இருண்ட வான்... அதை சோகத்திற்கு ஒப்பாக நானா பிரயோகித்தேன்? கருநீல வானின் கீழ் தான் எத்தனை பிரகாசமான நினைவுகள்... எத்தனை விவாதங்கள்... எத்தனை விமர்சனங்கள்... எத்தனை சிரிப்புகள்... எத்தனை சிந்தனைகள்... மொட்டை மாடியில் கடற்கரைக் காற்றில் கரைந்த நொடிகள் தான் எத்தனை சுகமானவை!

"______ இந்த மனிசப்பயளுவோ இருக்கானுவோ பாரு... ஏ செய்யிறதெல்லாம் செஞ்சுபுட்டு தப்புச்சுக்கிட்றதுக்கு சாக்கு தேடுவானுவோ... அப்பறம் சாமி, விதி, பூதம்னு பழிய போட வேண்டியது..." கட்டாரியுடன் கட்டிங் கலந்தால் அவன் தத்துவச் சொற்பொழிவை யாராலும் தடுக்க முடியாது.
"அப்பிடியெல்லாம் சொல்லாத டா. வாழ்க்கைல எத்தனையோ விஷயங்கள் நம்ம கைய்ய மீறிப் போறதில்லையா?"
"கை மீறி போனா கடவுளா... இவன் யாருலே சாமியாராப் போக வேண்டியவன் சரகடிச்சுட்டு ஒக்காந்திருக்கான்... ஏலே புல்லட்டு... நாங்க ரெண்டு பேரும் எவ்ளோ பேசிகிடுதோம்... நீ ஏன்லே ஊமைக்கொட்டானாட்டம் ஒக்காந்திருக்க? வாயத் தெறந்து எதாச்சும் சொல்லு மக்கா"
"ம்ம்... சரக்கு தீந்து போச்சு மச்சி."
கட்டாரி அவனை அடிக்க கையை ஒங்க நானோ வியப்பில் மூழ்கிக் கிடந்தேன். ஒரு வகையில் புல்லட்டைப் பார்த்து பொறாமையாகக் கூட இருந்தது. சுற்றுப்புறம் சற்றும் பாதிக்காத ஞானியைப் போல் (எருமை மாட்டைப் போல் என்று கூட கூறலாம்) கருத்துப் பரிமாற்றத்தில் பங்கேற்காமல், தன் கருத்தை விட்டு சற்றும் விலகியும் போகாமல் ஒரு அழுத்த நிலையில் எப்பொழுதும் இருப்பது எவ்வளவு கடினம்!

"பாஸ்கர்... பாஸ்கர்..."
"ஆங்..."
"உங்க BP check பண்ணனும்" மறுபடியும் அவள். தெளிந்த முகம், சற்றே ஏறிய நெற்றி, திருத்தமான புருவம், திரண்ட கன்னம், நீண்ட கருவிழிகள், நிறைந்த இதழ்கள், இதழோரப் புன்னகை... சுருக்கமாய்ச் சொன்னால் இவள் ஒரு தேவதை. செத்தால் இவள் கைகளில் சாக வேண்டுமென நான் வேண்டியதில் என்ன ஆச்சரியம்?

இரத்த அழுத்தமானி என் கைகளை இறுக்கிக் கொண்டிருந்தது.

இஸ்க்...இஸ்க்...இஸ்க்...

"ஏலே மக்கா. காத்த புள்ளைய பாத்து அடிக்காம பந்த பாத்து அடிலே..."
என்னை மறந்து அவளை ரசித்துக் கொண்டிருந்ததை அப்பொழுது தான் உணர்ந்தேன்... தர்மசங்கடத்தை சிரிப்பாய் உதிர்த்தேன். ஆயிரம் மல்லிகைகளுக்கிடையில் பூத்த சிகப்பு ரோஜாவைப் போல் சாலையில் அவள் எங்கிருந்தாலும் ஏனோ எனக்குத் தென்படத் தவறியதில்லை. அவள் நடையிலிருந்த நளினமும், நடக்கையில் சரிந்தாடிய நீள் குழலும் எனைச் சுண்டி இழுக்க என் மனம் அவள் கால்களை விடுத்து இந்தக் கால்பந்திலா நிற்கும்?
"கட்டாரி... என்ன அழகுடா அவ. செத்தா அவ கைல சாகணும் டா. இன்னைக்கி வேம்புலி அம்மன் கோவில்ல கூட இது தான் வேண்டிகிட்டேன் தெரியுமா?"
"நல்ல சாமி... நல்ல வேண்டுதல்... நீ காத்தடிச்சது போதும். வாலே வெளாடுவோம். இங்க நின்னா 120 போட்டாப்புல நின்னுட்டுக் கெடப்ப"

"...பார் 80"
"ஆங்?"
"BP சரியா 120/80 இருக்குனு சொன்னேன்" சிரித்தாள்... இல்லை... இதயச்சித்திரவதை செய்தாள்.
"அம்மா... எப்போ வர்றாங்க?"
"கொஞ்ச நேரம் முன்னாடி தான் பேசினாங்க. உங்கள விசாரிச்சாங்க. திருப்பதில ரொம்ப கூட்டமாம். கோபி ஸ்பெஷல் தரிசனத்துக்கு ஏற்பாடு பண்ணறதா சொல்லிருக்காராம். எப்பிடியாவது இன்னைக்கி ராத்திரி வந்துர்றேன்னு சொன்னாங்க"
"நாளைக்கி ஆபரேஷன்..."
"ஆமா. அம்மாவும் கோபியும் கண்டிப்பா வந்துருவாங்க கவலைப்படாதீங்க" கைகளைப் பற்றிக் கூறி தன் பஞ்சுக் கைகளால் என் பதட்டத்தைத் துடைத்துச் சென்றாள்.

"ஏலே சவத்த மூதி... டாஸ்மாக்லே..." கட்டாரி கையைப் பதட்டமாய்ப் பற்ற
"ஓ. சாரி டா..." என்றபடி அவசரமாய் வண்டியைத் திருப்பினேன்.

ஷ்... டம்... அம்ம்மா... தட்... தொம்

கண்களை இருள் சூழும் முன் கடைசியாய் நான் கண்ட காட்சி கட்டாரி இரத்த வெள்ளத்தில் கிடந்தது தான். விழித்தெழுந்து பார்க்கையில் என் உடம்பில் ஆங்காங்கே ஓட்டுப் போடப் பட்டிருந்தது. கட்டாரி கடைசி நிமிடங்களில் இருப்பதை அறிந்து சக்கர நாற்காலியின் உதவியுடன் அவனைப் பார்க்கச் சென்றேன்.

"மீ...ட்...ட...ர்... ம...க்...கா..." வார்த்தைகளை பிரசவித்தான்.
அவன் கைகளைப் பற்றி காதருகில் சென்றேன்.
"என்...ன...என்ன... சா...மி கா...பாத்துமாடா..."
ஒரே நொடியில் அவ்வளவு சோகத்தையும், அவ்வளவு வலியையும், அவ்வளவு குற்ற உணர்ச்சியையும் தாங்கிப் பக்குவப்படாத என் இதயம் லேசாகச் சுணங்க உலகம் என் கண் முன் இருண்டது, கட்டாரியின் வாழ்க்கையைப் போல்.

"இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல மயக்கம் தெளிஞ்சுரும் மா. உங்க பையனுக்கு அதிர்ச்சில இருதயத்துக்கு போற ரத்த நாளம் சுருங்கிப் போச்சு. இத Vasospasm னு சொல்லுவாங்க. பெட் ரெஸ்ட்ல இருந்தா இப்போதைக்கி பிரச்சனை இல்ல. ட்ரிப்ஸ் கூட குடுக்கல. ஆனா... உடனே ஆபரேசன் பண்ணனும்... ஆனா இதய ஆபரேஷன்றதுனால உயிருக்கு உத்தரவாதம் குடுக்க முடியாதும்மா... நாங்க எங்களால முடிஞ்சத கண்டிப்பா செய்வோம்... ஆனா எதுவும் உறுதியா சொல்ல முடியாது!" எங்கோ ஒரு அறிமுகமில்லாத குரல் யாரைப் பற்றியோ பேசிக் கொண்டிருந்தது. ஆனால் ஏன் என் அம்மா அழுகிறாள்? தெரியவில்லை...

கண் விழிக்கையில் அம்மா அருகிலிருந்தாள். புல்லட் உடனிருந்தான்.

"ஒடம்பு எப்பிடிப்பா இருக்கு"
"நல்லா இருக்கேம்மா..."
"இந்தா திருப்பதிப் பிரசாதம்..." பாசத்தையும், விஞ்ஞானத்தையும் அனுசரித்து அம்மா தந்த ஒரு சிறிய துண்டு லட்டு அமிர்தமாய் இனித்தது.
"சாமி பாதத்துல வச்ச சந்தனமாம்... எழுமலயானே என் புள்ளைய காப்பாத்து" லேசான விசும்பலுடன் நெற்றிப் பொட்டைக் குளிர்வித்தாள்.

"எதுனா வேணும்னா சொல்லு மச்சி... வாங்கினு வந்துர்றேன்" வெகு நேரமாய்த் தன் சோகத்தை எப்படி விவரிப்பது என்று சிந்தித்து புல்லட் தேர்வு செய்த வார்த்தைகள். ஹ்ம்ம்...நடுநிசி நெருங்கையில் ஒருவனுக்கு என்ன தேவைப்பட முடியும்?
"ஒண்ணும் வேணாம் மச்சி... தேங்க்ஸ்"
"டாக்டர் கிட்ட பேசிட்டேம்பா. உனக்கு ஒண்ணுமில்லனு சொல்லிட்டாரு. ஒரு சின்ன ஆபரேசன் தானாம். தைரியமா இருங்கனு சொன்னாரு... நீ படுத்துக்கப்பா. தம்பி... நீ கூட போய் தூங்குய்யா. காலேல தான் ஆபரேஷன். அது வரைக்கும் கொஞ்சம் ஓய்வெடுத்துக்கப்பா. தங்கமான புள்ளடா பாஸ்கர்."
புல்லட் வெள்ளந்தியாய்ச் சிரித்து விட்டு வீட்டுக்குக் கிளம்பினான். அம்மா அருகிலிருந்த சோபாவில் படுத்துக் கொள்ள, தூங்கிக் களைத்து மற்றுமோர் தூக்கம்.

"Good Morning young man!"
"Good Morning doctor"
"Are you ready?"
"Yes Doctor"
"Sister... அந்த anesthetist வந்தாச்சா?"
"வந்துட்டே இருக்காரு டாக்டர். இன்னும் 5 நிமிஷத்துல இங்க இருப்பாரு"
"குட். தியேட்டர ரெடி பண்ணுங்க. இவர டிரஸ் அப் பண்ணி அங்க ஷிப்ட் பண்ணுங்க."
"சரி டாக்டர்"
உருகிக் காதலித்த... இல்லை... உருகியுருகி ரசித்த பெண் எனக்கு வாழ்வா-சாவா போராட்டத்திற்கான கவசம் அணிவித்துக் கொண்டிருக்க, அம்மா என் முன் அழக் கூடாதென்று முயன்று முயன்று தோற்றுக் கொண்டிருக்க, எதற்குமே கலங்காத புல்லட் கூட சோகத்திடம் சிக்குண்டு தவித்துக் கொண்டிருந்தான். எனைச் சுற்றி இருக்கும் அனைவர் மனங்களிலும் எண்ணங்களின் போர் நடந்து கொண்டிருக்க என் மனது பளிங்கு நீரோடை போல் தெளிந்திருந்தது. போதி மரத்தடியில் புத்தனுக்கு இப்படித் தான் சலனமற்ற உள்ளம் இருந்திருக்குமோ என்னவோ.

கண்ணீர் நதியைக் கடந்து சக்கர நாற்காலி எனை அறுவை சிகிச்சை அறைக்குக் கொண்டு வந்து சேர்த்தது. அது வரை சலனமற்றிருந்த என் மனதில் மயக்க ஊசியைக் கண்டதும் புயல் வீசத் தொடங்கியது.
"இந்தா திருப்பதிப் பிரசாதம்"
"என்...ன...என்ன... சா...மி கா...பாத்துமாடா..."
"சாமி பாதத்துல வச்ச சந்தனமாம்... எழுமலயானே என் புள்ளைய காப்பாத்து"
"செய்யிறதெல்லாம் செஞ்சுபுட்டு தப்புச்சுக்கிட்றதுக்கு சாக்கு தேடுவானுவோ... அப்பறம் சாமி, விதி, பூதம்னு பழிய போட வேண்டியது"
"வாழ்க்கைல எத்தனையோ விஷயங்கள் நம்ம கைய்ய மீறிப் போறதில்லையா?"
"கட்டாரி..." எண்ணத்திரையில் மயக்க மருந்து கறுப்பு மையாய்க் கசிய உலகத்தை விட்டு மெல்ல விலகிச் செல்கிறேன். இந்தப் பிரிவு தற்காலிகமா? நிரந்தரமா? தெரியவில்லை...